مقایسه دو روش باز گذاشتن و بستن صفاق احشایی و جداری حین عمل سزارین از نظر برخی پیامدهای کوتاه مدت بعد از عمل: یک مطالعه کارآزمایی بالینی

مقدمه: جهت انجام عمل سزارین، روش های متنوعی تعریف شده است که هر یک پیامدهای متفاوتی دارند. برخی موافق بستن صفاق در عمل سزارین هستند و گروهی دیگر از بازگذاشتن آن حمایت می کنند. با توجه به اختلاف نظرهای موجود در این زمینه، مطالعه حاضر با هدف مقایسه برخی پیامدهای کوتاه مدت دو روش بستن و بازداشتن صفاق در عمل سزارین انجام شد. روش‌کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسویه کور می باشند که از مهر ماه سال 1390لغایت آذر ماه سال1391 بر روی 80 زن باردار ترم که جهت انجام اولین سزارین الکتیو به بیمارستان امیرالمومنین (ع) سمنان مراجعه کرده بودند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه بستن (گروه شاهد) و باز گذاشتن صفاق (گروه مطالعه) قرار گرفتند. همه بیماران با روش اسپانیال تحت بی حسی قرار گرفته و توسط یک جراح عمل شدند. میزان درد در 24 ساعت اول پس از عمل بر اساس معیار VAS، میزان دوز مصرفی دارو های ضد درد، زمان اولین دفع بیمار بعد از عمل و همچنین میزان عفونت زخم در یک هفته اول در گروه ها ثبت و مقایسه شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های کای اسکوئر، من ویتنی، ویلکاسون و تی و آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: روش بازگذاشتن صفاق جداری و احشایی به صورت معنی داری در کاهش درد بعد از سزارین (001/0>p)، نیاز به داروی ضد درد (012/0=p) و زمان کمتر تخلیه روده (001/0=p) نسبت به بستن آنها ارجحیت داشت. بروز عفونت زخم در بین دو گروه تفاوتی نداشت(1=p). نتیجه‌گیری: روش بازگذاشتن صفاق جداری و احشایی نسبت به روش بستن آن در بهبود پیامدهای کوتاه مدت بعد از عمل از قبیل درد بعد از زایمان و نیاز به آنالرژیک و زمان تخلیه روده کوتاه تر ارجح است.